ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΡΕΖΑΝ – εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 6-12-1961
ΜΕ 33 ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΛΑΜΙΑ….
ΤΣΟΠΑΝΟΠΟΥΛΑ ΜΕ ΤΑΛΕΝΤΟ ΜΕΛΗ ΧΟΡΩΔΙΑΣ

Το κτήριο είναι χαρακτηριστικό δίπατο σπίτι της ελληνικής επαρχίας: δωμάτια αραδιασμένα το ένα πίσω από το άλλο χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους, με πόρτα προς την αυλή, στο ισόγειο και προς το χαγιάτι επάνω. Εδώ στεγάζεται το Ωδείο Λαμίας, ένας ναός της ελληνικής μουσικής. Εδώ ζουν και εργάζονται τσοπανόπουλα και παιδιά της πόλεως – τριαντατρία τον αριθμό- που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είτε δεν ξέρουν παρά τα στοιχειώδη γράμματα που έμαθαν στο μονοτάξιο ορεινό σχολειό, είτε τους έδωσε, η αστική τους οικογένεια, τις βάσεις μιας πλατύτερης παιδείας, οι οικότροφοι του Ωδείου της Ρούμελης, είναι όλοι χωρίς εξαίρεση ένα μουσικό ταλέντο, ένας αυριανός Μητρόπουλος ή η Κάλλας 1985 της Ελλάδος.
Η προσπάθεια είναι μεγάλη και το έργο άγιο. Εδώ και δύο χρόνια, ο φιλότεχνος Δήμαρχος Λαμίας κάλεσε από την Αθήνα τον μουσικό Α.Αινιάν και του ανέθεσε την δημιουργία και την εκπαίδευση της Παιδικής Χορωδίας της πόλης. Ο δάσκαλος άρχισε τότε μια διπλή προσπάθεια. Την διδασκαλία παιδιών που τραγουδούσαν ωραία. Την ανεύρεση στα βουνά της Φθιώτιδος παιδιών που το ταλέντο τους και το τέμπρο της φωνής τους μόνο οι ρεματιές και τα φαράγγια είχαν ακούσει ως τότε. Έτσι συγκεντρώθηκαν στο Ωδείο της Λαμίας και ο 12χρονος Μήτσος από τη Λευκάδα της Σπερχειάδος και η Ντιντί Ανδρεάδη, μι κοπελίτσα με προσεγμένη αλογοουρά, που οι γονείς της- αστοί με ευρύ πνεύμα- θέλουν να σπουδάσει μουσική, όχι σαν συμπλήρωμα μιας καλής ανατροφής, αλλά γιατί πιστεύουν ότι το παιδί τους έχει τις δυνατότητες και πρέπει να δοθεί ολοκληρωτικά στην τέχνη.
Τα τριαντατρία οικότροφα παιδιά του Ωδείου Λαμίας αποτελούν κιόλας ένα άρτιο μουσικό συγκρότημα. Το ακούσαμε στα εγκαίνια του Δημοτικού Θεάτρου. Εξετέλεσαν τρία τραγούδια (του Σούμπερτ, του Αινιάν και ένα δημοτικό) με δεξιοτεχνία χορωδίας μεγάλης κλάσεως. Πέρυσι πήραν το δεύτερο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό παιδικής χορωδίας που έγινε στην Ιταλία.
Το πρόγραμμα της σχολής όπου σπουδάζουν βρίσκεται σε ένα από τα τραγούδια με το οποίο έκαναν την εμφάνισή τους, που λέει «χορωδία θα πει πειθαρχία…μια φωνή….μια μουσική…αρμονία…».
Τα παιδιά αυτά δουλεύουν σκληρά, από τις 8 το πρωί ως τις 10 το βράδυ, σε ένα μεγάλο ασβεστωμένο δωμάτιο, που το στολίζουν μόνον ο σανιδένιος πάγκος, μια σόμπα, ένα πιάνο και ένας πίνακας όπου η κιμωλία δεν γράφει γράμματα αλλά νότες.
«Εγώ, λέει με την έντονη ρουμελιώτικη προφορά του ο Βασίλης Τρίγκας, πήγαινα στα γίδια, ώσπου ήρθε και με βρήκε ο κυρ δάσκαλος και μ’ έφερε εδώ». Τα τζάμια του δωματίου έτριξαν όταν τραγούδησε αργότερα, με νοσταλγία για τις βουνοκορφές όπου τριγύριζε με το κοπάδι του:
Ιτιά ,ιτιά μέσα στο ρέμα, δεν είναι ψέμα, ιτιά, ιτιά δεν σε ξεχνώ.
Ο Βασίλης και οι φίλοι του δεν ήξεραν γράμματα σαν ήλθαν στο Ωδείο. Για γενικότερη μόρφωση ούτε κουβέντα. Τα τσακίσματα που κάνει η φωνή τους βασίζονται σε τρεις, το πολύ νότες. Θα μάθουν πρώτα το ντο- ρε- μι αντί του άλφα- βήτα. Μετά την έννοιαν της μουσικής, γενικότερες γνώσεις, μια ξένη γλώσσα και τότε, όταν η μουσική θα αποτελεί γι’ αυτά γνώση και όχι μόνο ένστικτο, ένα μουσικό όργανο.
«Ο κλαρινετίστας», λέει ο Α. Αινιάν, «που θα βγει από εδώ θα είναι πνευματικά άρτιος. Έτσι δεν θα τον φάει το καμπαρέ, αλλά θα υπηρετήσει την τέχνη».
Ο καλλιτεχνικός δημιουργός του Ωδείου ετοιμάζει μετά από την Παιδική Χορωδία με το ίδιο έμψυχο υλικό που διαθέτει η σχολή του μια παιδική ορχήστρα εγχόρδων. «Να είσθε βέβαιοι», λέει αποφασιστικά, «ότι σε τέσσερα χρόνια, αυτή η ορχήστρα θα πάει, θα παίξει και θα χειροκροτηθεί στην Βιέννη».
Την υπόσχεσή του εγγυάται η αδρή φυσιογνωμία των μικρών εργατών της τέχνης, τα «παιδιά θαύματα», που έχουν γεννηθεί σε ελληνικά χώματα, που έχουν εναποθέσει, με εμπιστοσύνη, στα χέρια του τα καλλιτεχνικά χαρίσματα που τους δώρισε η φύση.