ΠΗΛΕΑΣ ΚΑΙ ΘΕΤΙΔΑ, (WILLIAM BOYCE)- ΧΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΤΙΔΑΣ

Peleus and Thetis - A Masque (William Boyce)

V. Air (Thetis) and Chorus

But see, the mighty thunderer's here;
Tremble Peleus, tremble, fly!
The thunderer! the mighty thunderer!
Tremble, Peleus, tremble, fly!

Thetis: Julia Gooding

Peter Holman - Opera Restor'd

ΑΧΙΛΛΕΑΣ (ΟΠΕΡΑ ΤΟΥ FERDINANDO PAER), ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

Ferdinando Paer: ΑΧΙΛΛΕΑΣ,( first performance 6 june 1801)

Duetto: Giusti Numi, ah sostenete...

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Ian Caley
ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ: Russell Smythe

Orchestra: Philharmonia Orchestra
Conductor: David Parry

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ, ΜΕ ΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΛΑΜΙΑΣ

LAUDATE DOMINUM, του W.A. Mozart, με την Emma Kirkby

1993 recording with Academy of Ancient Music with the Winchester Cathedral Choir conducted by Christopher Hogwood. 

ΑΓΝΑΝΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΛΕΙΒΑΔΙΑ (23 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...)

ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2008 Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ ΤΗΝ ΑΝΔΡΟ ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΜΕΝΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΝΔΡΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟ ΧΟΡΩΔΙΑΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ. 

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΕΓΙΝΕ Η ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, ΤΟ ΖΕΣΤΑΜΑ, ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ. ΕΝΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΜΕ ΘΕΑ ΣΤΗΝ ΓΕΜΑΤΗ ΠΟΙΗΣΗ  ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΛΕΙΒΑΔΙΩΝ, ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ, ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ. 

ΤΟ ΧΩΡΙΟ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΑΧΑΛΑΔΕΣ ΤΟΥ, ΚΟΥΡΝΙΑΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΛΑΓΙΑ, ΕΦΕΓΓΕ ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΑ ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ ΗΛΙΟ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ "ΚΟΚΚΙΝΕΣ" ΣΤΕΓΕΣ ΤΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ. ΜΙΚΡΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ: ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΙΒΑΔΙΑΝΑ ΠΟΡΤΟΠΑΡΑΘΥΡΑ. ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΦΙ ΦΟΝΤΟ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ. 

ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΠ' ΤΑ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ, ΤΟΥΣ ΑΚΡΙΤΕΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΒΟΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΠΑΞΕΔΕΣ. ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΖΩΗ ΑΠ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ  ΠΟΥ ΔΙΑΡΡΕΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ, ΠΟΥ ΑΝΑΒΛΥΖΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ.  ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΙΑ ΦΑΡΜΑ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΑΛΟΓΑ! 

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΚΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ. ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΓΙΟΡΤΑΖΕ ΕΝΑ ΑΠ' Τ' ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ!

...ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.... ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ... 23 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ....

ΠΟΣΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ! ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '80. ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ, ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ, ΠΡΟΣΩΠΑ, ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.... ΕΝΤΟΝΑ!

......................................................................................................................................

Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ. ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΖΕΣΤΑΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΜΕΛΩΔΙΚΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΟΝΙΚΟ ΥΨΟΣ.... ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΤΟΤΕ ... ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΜΕ ΤΟ ΑΚΚΟΡΝΤΕΟΝ... ΚΙ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ....  ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ, ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ...

ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ... ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ... ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΑ...

ΠΑΛΛΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

ΤΡΕΧΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ Τ' ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ, ΓΙΟΦΥΡΙ ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ ΝΑ ΒΡΕΙ.

ΣΤΟ ΧΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,

ΜΑ ΣΤΑΣΟΥ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ... ΘΑΡΡΩ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΩΣ  ΗΤΑΝ!

ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΤΩΝ ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ, ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΑΚΟΥΕΙ 

ΜΕΣ ΑΠ' Τ' ΑΥΤΙΑ ΤΗΣ Β...... ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΛΕ ΠΟΔΙΑ, ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ , ΧΜ! ΝΟΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΟΙΔΩΝ,

...ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ...

...ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΕΣΤΡΟΥ...

ΚΙ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΓΛΑΡΟΥ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΟΔΗΓΕΙ...

ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ, ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΑΝΤΟΧΗ.

 (ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΑ)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ: Γ.Σ.

ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ, ΔΕ ΜΕ ΛΥΠΑΣΑΙ

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΓΛΕΝΤΙΟΥ ΠΟΥ ΣΤΗΘΗΚΕ ΧΤΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ, ΟΣΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΖΗΤΗΣΑΝ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΓΛΕΝΤΙ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΓΕΝΑΡΗ ΤΟΥ 2009.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ -ΚΙΘΑΡΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΕΜΕΝΗΣ
ΑΚΚΟΡΝΤΕΟΝ ΦΩΤΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΓΑΛΙΟΣ 
ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΙΑΝΟ Ο ΗΛΙΑΣ ΕΡΖΕΝΗΣ

SUNRISE, SUNSET, στη μνήμη του Τζέρι Μποκ, συνθέτη του "Βιολιστή στη στέγη"

Ο ΤΖΕΡΙ ΜΠΟΚ, ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΤΟΥ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ "Ο ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ" , ΕΦΥΓΕ ΧΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ.  ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ "SUNRISE -SUNSET" ΠΟΥ ΑΝΗΚΕ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΚΑΙ  ΣΤΟ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΜΑΣ.

Το τζουκ μποξ στην ταράτσα, (Λαμία, λίγες δεκαετίες πριν... πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα)

ΤΟ "ΤΖΟΥΚ ΜΠΟΞ" ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ, ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Με την Ιωάννα μιλάμε με τα μάτια…Χρόνια γνωριμίας! Πέφτει κάτι στην αντίληψή μας, «κουμπώνουν» οι ματιές, χαμογελάνε τα χείλη, τσιμπιούνται οι μνήμες, ξεχειλίζουν τα γέλια. Φίλες ισόβιες! Αν και απολύτως αντίθετοι χαρακτήρες. Προχθές λοιπόν μου είπε το Ιωαννάκι με σιγουριά «Κουμπάρα πρέπει να σας πάμε οπωσδήποτε σ΄ένα ταβερνάκι που ανακαλύψαμε στη Γλυφάδα. Θα το λατρέψεις. Μοιάζει βέβαια με συγκέντρωση ΚΑΠΗ αλλά εσύ ειδικά θα πεθάνεις». Ήξερε! Πέθανα! Ταξίδεψα.

Στη ταβέρνα της Πόπης λοιπόν. Ο μισός τοίχος καλάμι, ο υπόλοιπος βαμμένος με ριπολίνη, κουρτίνα- μπερντές να κρύβει το χώρο της κουζίνας, ζωγραφιά με τον περίφημο μέθυσο με την κόκκινη μύτη, καρέκλες παράταιρες, γεύσεις πεντανόστιμες απλοϊκές, κεφτεδάκια να μοσχομυρίζουν δυόσμο, πατάτα τηγανιτή χοντροκομμένη, οσομπούκο με πατάτες στο φούρνο. Του απόλυτου ονείρου! Και μέσα σ΄όλο αυτό το σκηνικό, όντως συγκέντρωση θαρρείς των ΚΑΠΗ (πολλές φορές αναρωτήθηκα αν μερικοί θα το «βγάλουν» πέρα το γλέντι ως το τέλος…) υπήρχε και ένας κύριος που μου θύμιζε δάσκαλο Ωδικής, με την κιθάρα του, που τραγουδούσε τόσο μαγικά, τόσο γλυκά…Όσο γλυκά κύλαγαν οι αναμνήσεις από κάθε τραγούδι. «Πάνω στην άμμο τη ξανθή» ,  «Χάρτινο το φεγγαράκι» ,  «Όμορφη πόλη» , «Σταμούλης ο λοχίας» , «Όλου του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου» . Τι στίχος!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από το να πεταρίζει η ψυχή σου με τραγούδι και να μην έχεις άνθρωπο να το αφιερώσεις. Αυτό για μένα είναι ο ορισμός της δυστυχίας. Έτσι απλά τσεκάρω τη σχέση μας χρόνια. Να θέλω την αγκαλιά του όταν ακούω τραγούδια, να ασφυκτιά η καρδιά να χωθεί στην αγκαλιά του. Αυτό ακριβώς! Κι έτσι όπως ταξίδευαν οι μνήμες διακτινίστηκα, σε μια ταράτσα στη Λαμία…

Τι περίεργα ήταν τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας! Λες και το ένστικτο της μάνας μου την οδήγησε σωστά, να «φορτώσω» ζωή, εικόνες πολυποίκιλτες, αντίθετες, να ρουφάω το ενδιαφέρον άσχετα με το χώρο, τον τόπο, την κοινωνική ομάδα. Σομελιέ στιγμών κανονικός! Κι έτσι τα καλοκαίρια περιελάμβαναν μπάνια στον Αστέρα του απόλυτου πλούτου (δεκαετία 70…), κολέγιο summer school στην Ελβετία (όλα τα εμιράτα να παλεύουν για τον εξευρωπαϊσμό των τέκνων…Τι σκηνές!) και μετά στη θεία Κούλα στη Λαμία. Αυτές είναι αντιθέσεις! 

Το λάτρευα εκείνο το σπίτι. Γιατί μου δίδασκε ότι η φτώχια δεν ήταν ντροπή αλλά κατάσταση, που οι άνθρωποι όφειλαν να διαχειριστούν, εξασκώντας τεχνικές αντικατανάλωσης και υγιούς οικονομίας, σύμφωνη με τους κανόνες αξιοπρεπείας τους. Το δώρο ας πούμε που τους πρόσφερα, δεν ήταν γι΄αυτούς μόνο το περιεχόμενο αλλά και το κουτί και η κορδέλα που έκρυβαν γιατί κάπου θα τους χρησίμευε. Τα σκισμένα καλσόν θα καταχωνιάζονταν καθώς και τα τσόφλια από τα κρεμμύδια για να φτιάξουν το Πάσχα αυγά με τεχνοτροπία, με σχέδια…Και η ντουλάπα τους…Αχ η ντουλάπα! Μια τρίφυλλη καρυδένια όλη κι όλη. Συγκεκριμένα τα ρούχα. Βαφτισμένα. Τα «καθημερινά», το «καλό», το «ρούχο του άλλου κόσμου»… Μέχρι και γι αυτό προέβλεπαν…Του άλλου κόσμου!

Σε μια τρίφυλλη όλη κι όλη ντουλάπα γαμώ την κατανάλωσή μας! Κι όταν πλάκωναν οι ζέστες, «Έσκασε ο τζίτζικας» σήμερα έλεγε η μια γειτόνισσα στην άλλη καθώς άπλωναν τα ρούχα στις ταράτσες. Έστρωναν τη νύχτα έξω. Όλοι πέρα πέρα σε στρώματα στις ταράτσες. Στρωματσάδα! Κι άρχιζε ο Παγούρας το τραγούδι. Ρωμιός αγάπησε ρωμιά ,Δελφίνι δελφινάκι , ο Γιώργος είναι πονηρός… Κι όσο προχώραγε η νύχτα ξεθάρρευε και ξεπέταγε κανέναν Θεοδωράκη «Πάνω στην άμμο τη ξανθή»… Και τότε η γυναίκα του ψιθύριζε «σταμάτα, είναι απαγορευμένα, θάρθει η αστυνομία», «Ποιον πειράζω;» έλεγε εκείνος δήθεν αδιάφορα, «άστον ήσυχο!» επέμενα εγώ με την παιδική μου άγνοια καθώς με ιντριγγάριζε εκείνο το «είναι απαγορευμένα». Μα η θεία Κούλα ήξερε καλύτερα γιατί τον σκούνταγε με νόημα «θες να μας μπλέξεις;» Και τότε ο Παγούρας το έστριβε άτσαλα σε ένα κεφάτο «Βρε ντουνιά να σου δώσω μια»…

Που με ταξίδεψες βρε Ιωαννάκι! Στο «τζου μποξ» της ταράτσας…Τότε που η λέξη «απαγορευμένο» γίνονταν λίπασμα στα χέρια των ανθρώπων για να λογαριάζονται με τα όρια, να εξασκούνται, να παλεύουν… Έτσι καθώς ξεχείλωσαν όλα στις μέρες μας, πεθύμησα ένα όριο. Ένα άγαλμα να γκρεμίσω. Έναν στίχο για όπλο να επαναστατήσω.

Για φαντάσου τόσα χρόνια μετά τη δικτατορία θαρρείς τ΄απαγορευμένα του τότε είναι απαγορευμένα στις μέρες μας λόγω ποιότητας... Πεθύμησα! Πολλά, πάρα πολλά επιθύμησα…

Το τζουκ μποξ στην ταράτσα